Bir yazımda sanat bizi birleştirir, etkiler, başkalaştırır, özümüze dönmemizi sağlar, yazmıştım.
Günün telaşıyla olsa gerek ya da deneyim azlığıyla eksik düşünmüş, eksik yazmışım.
Bir karantina dönemi yaşamam gerekiyormuş, sanat sağlaması yapmam için.
Entübe haberlerinin dehşetinden bir nebzede olsa kaçabildiysek, salgının ağırlığı altında ezilmediysek sanat sayesinde oldu.
Sanat her alanıyla umut verdi bize. Sırtımızı bilime dayadık, yüzümüzü sanata döndük ve bekledik bugünler geçecek umuduyla. Bu umut dört ay bizi evde tuttu.
Dünyanın her yerinden sanat kurumları tüm dünyaya seslenmek için uğraş verdiler. Sanatın sağaltıcı yönüne olan inançları ile sanatın vazgeçilmezliğini vurguladılar ve yapıtlarını ücretsiz olarak erişime açtılar. Bu bütün dünyayı içine alan büyük bir dayanışma örneğiydi, başarılı da oldu.
Dijital ortamda sanal sergiler gezdik, tiyatro opera, bale seyrettik, konserler izledik. Hatta bazılarına yetişemedik. Hele balkonlardan verilen konserler, beraberce söylenen şarkılar, ayrıyız ama birlikteyiz, beraberiz mesajlarıydı. Sanat birleştiriyor, sevgiyle bütünlüyordu her seferinde.
Kısaca Sanat her alanda her türüyle destek ve dayanışmaya çağırdı bizi.
Sanatla bu pandemi günlerin de de ben den bize geçtik.
Sanatın özündeki karşılıklı etkileşim, izleyici sanatçı veya sanat eseri arasında oluşan gelişen, birbirini etkileyen yani sanatçı izleyici arasındaki almaşık akımın oluşması mümkün olmadı doğal olarak. Ama umut verici yanı hep bizimle oldu.
Şimdi sanatın payına kocaman sorumluluklarına yenisi eklendi. Büyük yüklenimleri var. Artık hayat değişti, Pandemi öncesi yok, bizler farklıyız, farklı kalmalıyız. Yaşadığımız günlerin özünden oluşan yapıtlar bekliyoruz…
Sahnede sanat var artık.
Yorum Yazın